Είμαι ο Γιώργος, επιχειρηματίας από την Αθήνα, και βρέθηκα στην Κύπρο για τρεις μέρες – δουλειά, συναντήσεις, συμβόλαια, το συνηθισμένο χάος. Είχα περάσει τη μέρα μου κλεισμένος σε αίθουσες με κλιματισμό που βούιζε, με γραβάτες να με πνίγουν και χειραψίες που έκρυβαν μαχαιριές στην πλάτη. Το απόγευμα, με το κεφάλι μου να σφυροκοπάει από νούμερα και υπολογισμούς, λέω «αρκετά». Το ξενοδοχείο στη Λευκωσία ήταν καλό, αλλά δεν ήθελα πισίνα και κοκτέιλ – ήθελα κάτι να με σπάσει, να με λιώσει, να με βγάλει από το κουστούμι του «κυρίου Παπαδόπουλου». Κάποιος από την ομάδα εδώ μου είχε πει για τον Chris – «πήγαινε, δεν θα το μετανιώσεις». Και έτσι, χωρίς πολλά πολλά, έκλεισα ραντεβού.
Φτάνω στο μέρος του, ένα διακριτικό στούντιο σε μια ήσυχη γειτονιά. Μπαίνω μέσα, και με χτυπάει η μυρωδιά – λάδι καρύδας ανακατεμένο με κάτι μπαχαρικά, ζεστό, πυκνό, σαν να με τραβάει από το χέρι. Ο Chris είναι εκεί, ψηλός και αδύνατος, με καστανά μαλλιά που γυαλίζουν από χρυσές ανταύγειες κάτω από το φως. Το περιποιημένο μούσι του πλαισιώνει το πρόσωπό του σαν να ‘ναι έργο τέχνης, και φοράει μια λευκή στολή, σαν γιατρός, καθαρή και επαγγελματική, που του δίνει μια αύρα σιγουριάς. Με κοιτάει με ένα νεύμα, σαν να λέει «ξέρω τι χρειάζεσαι, ξάπλα». Βγάζω το κουστούμι μου – πουκάμισο τσαλακωμένο, γραβάτα πεταμένη, παπούτσια που με έχουν ξεκάνει – και ξαπλώνω μπρούμυτα, γυμνός, νιώθοντας ήδη το βάρος της μέρας να με πλακώνει σαν τσιμέντο.
Ρίχνει το ζεστό λάδι στην πλάτη μου, και το νιώθω να κυλάει, να απλώνεται στους ώμους μου, να γλιστράει στα πλευρά μου σαν να με ξεπλένει από τη σκόνη των συναντήσεων. Τα χέρια του πέφτουν πάνω μου, δυνατά, σίγουρα, σαν να ξέρουν ακριβώς πού να χτυπήσουν. Αρχίζει να δουλεύει τους ώμους μου, και οι κόμποι από τις ώρες πάνω στον υπολογιστή διαλύονται κάτω από τα δάχτυλά του. Η πλάτη μου τρίζει, οι μύες μου παραδίνονται, και νιώθω το σφίξιμο να λιώνει σαν κερί. «Χαλάρωσε», μου λέει με βαριά φωνή, και το κάνω – δεν έχω επιλογή.
Κατεβαίνει πιο κάτω, και τα χέρια του πιάνουν τα κωλομέρια μου σαν να ‘ναι δικά του. Τα ζουλάει με δύναμη, τα ανοίγει, και το δέρμα μου καίγεται από την πίεση. Τα δάχτυλά του γλιστράνε ανάμεσα, ελαφρά, ίσα για να με κάνουν να ανατριχιάσω, και μετά τα χτυπάει παιχνιδιάρικα, σαν να με ξυπνάει από τον λήθαργο των αριθμών και των deadlines. Τα μαλάζει σαν να φτιάχνει ζύμη, και η ένταση της μέρας αρχίζει να σβήνει, αντικαθιστώντας την με μια φωτιά που δεν περίμενα.
Με γυρίζει ανάσκελα, και εκεί χάνω κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Μου πιάνει το λαιμό, τον τρίβει απαλά, και το αίμα σφυρίζει στα αυτιά μου σαν να ξεμπλοκάρει. Κατεβαίνει στο στήθος μου, πιέζει τις θηλές μου δυνατά, τις στρίβει μέχρι να μου κόβεται η ανάσα, και νιώθω το κορμί μου να ξυπνάει, να λέει «είμαι εδώ». Η κοιλιά μου σφίγγεται κάτω από τις αρθρώσεις του, και το στρες της δουλειάς εξατμίζεται σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Και τότε φτάνει στους προσαγωγούς. Μου ανοίγει τα πόδια, τα χέρια του χώνονται βαθιά, και οι φλέβες μου καίνε σαν να τρέχει λάβα μέσα τους. Πιάνει τα αρχίδια μου, τα ζυγίζει, τα σφίγγει με μέτρο, και μετά πιο δυνατά, μέχρι να νιώθω την πίεση να ανεβαίνει στο κεφάλι μου. Τα μαλάζει αργά, το λάδι τα κάνει να γλιστράνε, και η πούτσα μου σκληραίνει χωρίς καν να την αγγίξει ακόμα.
Όταν την πιάνει, είναι σαν να παίρνει τον έλεγχο. Την τυλίγει με την παλάμη του, την τρίβει από τη βάση μέχρι την κεφαλή, και το λάδι κάνει κάθε κίνηση πιο βαριά, πιο έντονη. Την σφίγγει, την τραβάει, και νιώθω τα πάντα να συσσωρεύονται, σαν να ‘χω κρατηθεί μέρες. Βάζει το στόμα του στη δουλειά – ζεστός αέρας στην κεφαλή, η γλώσσα του γλιστράει γύρω από τα αρχίδια μου, και η ανάσα του με καίει μέχρι να νιώθω ότι θα εκραγώ.
Τα χέρια του δουλεύουν μαζί πούτσα και αρχίδια, με ρυθμό που με σπρώχνει στα όρια. Όταν χύνω, χύνω σαν να ‘χω να αδειάσω μήνες – το κορμί μου τρέμει, και ο Chris συνεχίζει, στραγγίζοντας κάθε σταγόνα μέχρι να με αφήσει άδειο, λιωμένο. Βγαίνω από ‘κει σαν να ‘χω πετάξει το κουστούμι μου για πάντα, με το μυαλό καθαρό και τα αρχίδια άδεια. Η Κύπρος μόλις έγινε ο αγαπημένος μου προορισμός, και το μόνο που σκέφτομαι είναι πότε θα ξαναέρθω – όχι για δουλειά, αλλά για τον Chris.
