Disclaimer
Όλα τα κείμενα εδώ είναι μυθοπλασία.
Ονόματα, ηλικίες, επαγγέλματα & περιστατικά → καθαρή φαντασία.
Οι συνεδρίες που περιγράφονται αντλούν έμπνευση από την πραγματικότητα, αλλά είναι 100% ανωνυμοποιημένες και μεταμορφωμένες για προστασία προσωπικών δεδομένων & εχεμύθειας.
Ευχαριστώ για την κατανόηση!
Chris
Ήμουν 38, παντρεμένος, δύο παιδιά, δουλειά που με έσπαγε στην πλάτη και στον αυχένα κάθε βράδυ. Δεν είχα ποτέ σκεφτεί άντρες έτσι. Όχι σοβαρά. Μια-δυο φορές είχα δει βίντεο, είχα νιώσει κάτι να στρίβει μέσα μου, αλλά το έδιωχνα. «Είναι απλώς κούραση», έλεγα. Μέχρι που μια μέρα, σε μια κουβέντα στο γυμναστήριο, ένας γνωστός μου ψιθύρισε: «Αν θες κάτι διαφορετικό, πήγαινε στον Chris. Δεν είναι σαν τους άλλους. Σε αφήνει… αλλιώς.»
Δεν ήξερα τι ακριβώς εννοούσε, αλλά η λέξη «αλλιώς» κόλλησε στο μυαλό μου σαν τσιμπούρι.
Έγραψα. Μου απάντησε με ένα απλό «Καλησπέρα. Πότε θες;». Καμία φωτογραφία, καμία λεπτομέρεια. Μόνο ώρα και διεύθυνση. Ένιωθα σαν να έκλεβα.
Το διαμέρισμα ήταν ψηλά, σε παλιό κτίριο, με ξύλινο πάτωμα που έτριζε και παράθυρα που έβλεπαν φώτα της πόλης. Άνοιξε χωρίς βιασύνη. Μαύρο μπλουζάκι, σκούρο τζιν, ξυπόλυτος. Δεν ήταν ο τύπος που φανταζόμουν. Ήταν ήρεμος, σχεδόν σιωπηλός, με μάτια που δεν σε άφηναν να κρυφτείς.
«Καλησπέρα,» είπε μόνο. «Ξέρεις τι θες;»
«Μια… χαλάρωση,» ψιθύρισα. «Πλάτη, ώμοι. Έχω σφίξει πολύ.»
Χαμογέλασε ελαφρά, σαν να ήξερε ότι έλεγα μισή αλήθεια.
Με οδήγησε στο δωμάτιο. Χαμηλό φως από αλατολυχνίες, μυρωδιά σανδαλόξυλου και κάτι πιο γήινο. Το κρεβάτι μασάζ ήταν σκεπασμένο με σκούρο ύφασμα, σαν βελούδο. «Γδύσου όσο θες,» είπε. «Θα μείνω με εσένα στο ρυθμό σου.»
Έβγαλα πουκάμισο, παντελόνι, εσώρουχο. Ξάπλωσα μπρούμυτα. Η πετσέτα που μου έδωσε την κράτησα στα χέρια μου, δεν την άπλωσα. Ήθελα να νιώσω τα πάντα.
Άρχισε χωρίς λάδι στην αρχή. Μόνο τα χέρια του, ζεστά, ανοιχτά, να πιέζουν αργά την πλάτη μου σαν να διαβαζούσαν τυφλό κείμενο. Δεν ήταν δύναμη. Ήταν παρουσία. Κάθε ανάσα μου την ένιωθε, κάθε σφίξιμο το καταλάβαινε πριν το παραδεχτώ.
Μετά ήρθε το λάδι. Ζεστό, σχεδόν καυτό. Έσταξε στη ράχη μου και κύλησε αργά σαν μέλι. Τα χέρια του ακολουθούσαν, γλιστρούσαν, κυκλικά, βαθιά, σαν να ξετυλίγανε σπείρες μέσα μου. Κατέβηκε στους γοφούς, στους μηρούς, άνοιξε ελαφρά τα πόδια μου χωρίς να ρωτήσει – και δεν αντιστάθηκα.
Η πετσέτα είχε φύγει από ώρα. Το καυλί μου ήταν σκληρό, πιεσμένο στο ύφασμα, αλλά δεν το άγγιξε ακόμα. Με άφησε να βράζω στη δική μου προσμονή.
«Γύρνα,» είπε τελικά, με φωνή που είχε γίνει πιο βαριά.
Γύρισα. Ήμουν εκτεθειμένος, σκληρός, η αναπνοή μου κομμένη. Με κοίταξε χωρίς βιασύνη. Τα μάτια του κατέβηκαν αργά στο σώμα μου, σαν να το χάιδευαν πριν τα χέρια.
Άρχισε από ψηλά. Λαιμός, στήθος, ρώγες που τις έπαιξε με τις άκρες των δαχτύλων μέχρι να σκληρύνουν και να με κάνουν να ανατριχιάσω. Κατέβηκε στην κοιλιά, στους πλάγιους, στους μηρούς – πάντα παρακάμπτοντας το καυλί, πάντα πλησιάζοντας αρκετά ώστε να νιώθω την ανάσα του.
Και τότε σταμάτησε.
Γονάτισε δίπλα μου, έσκυψε κοντά στο αυτί μου.
«Θες να συνεχίσουμε;» ρώτησε σιγανά. «Ή να σταματήσουμε εδώ;»
Δεν απάντησα με λόγια. Άπλωσα το χέρι μου, άγγιξα το μάγουλό του. Ήταν η πρώτη φορά που άγγιζα άντρα έτσι.
Έσκυψε. Τα χείλη του άγγιξαν την κεφαλή μου – μόνο μια ελαφριά, υγρή επαφή. Μετά η γλώσσα του, αργή, κυκλική, σαν να με γεύεται. Με πήρε βαθιά, χωρίς βιασύνη, με ρυθμό που ακολουθούσε την καρδιά μου. Τα χέρια του έμειναν στους μηρούς μου, πίεζαν, κρατούσαν, δεν άφηναν να φύγω πουθενά.
Δεν κράτησα πολύ. Δεν ήθελα να κρατήσω. Χύσα μέσα του, σιωπηλά, με ολόκληρο το σώμα μου να σπαρταράει, ενώ εκείνος παρέμενε εκεί, ακλόνητος, καταπίνοντας αργά, σαν να έπαιρνε κάτι δικό του.
Όταν τελείωσε, σηκώθηκε, μου έφερε μια ζεστή πετσέτα, με σκούπισε σαν να ήμουν κάτι εύθραυστο.
«Ευχαριστώ που ήρθες,» είπε μόνο.
Δεν μιλήσαμε άλλο. Ντύθηκα σιωπηλά. Φεύγοντας, στο ασανσέρ, κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Δεν ένιωθα ενοχές. Ένιωθα… ελεύθερος, για πρώτη φορά μετά από χρόνια.
Και ναι, ξαναπήγα. Όχι αμέσως. Αλλά ξαναπήγα.
