Είμαι ο Chris.
Πριν δύο μέρες ήρθε ένας εντελώς διαφορετικός. Τον λένε Άρη, 26 χρονών, φοιτητής αρχιτεκτονικής. Λεπτός, ψηλός, με δέρμα λευκό σαν γάλα, μακριά χέρια και πόδια, λίγα τατουάζ στους ώμους και ένα μικρό piercing στη θηλή του αριστερού στήθους. Είχε κλείσει για «πρώτη φορά», μου είπε ντροπαλά στο μήνυμα. Φαινόταν από χιλιόμετρα ότι ήταν γεμάτος καύλα αλλά και τρόμο μήπως τον κρίνω.
Μπαίνει μέσα, κοκκινίζει ήδη. Βγάζει τα ρούχα του σιγά-σιγά, σαν να ζητάει άδεια με κάθε κίνηση. Μένει γυμνός, το σώμα του τρέμει ελαφρά. Ο πούτσος του είναι μακρύς, λεπτός, με ελαφριά καμπύλη προς τα πάνω και κορυφή ροζ που ήδη γυαλίζει. Τον βάζω μπρούμυτα, πετσέτα μέχρι τη μέση.
Ξεκινάω απαλά, γιατί νιώθω ότι θα σπάσει αν πιέσω πολύ. Λαιμός, ώμοι, πλάτη λεπτή αλλά με κόμπους από το διάβασμα και το στρες. Τα χέρια μου γλιστρούν αργά, ζεστό λάδι παντού. Όταν φτάνω στους γλουτούς του – μικρούς, σφιχτούς, εντελώς άτριχους – τους ανοίγω ελαφρά. Η τρύπα του είναι μικρή, ροζ, σφιγμένη. Τα δάχτυλά μου την αγγίζουν ξυστά και η λεκάνη του πετάγεται πάνω σαν να τον χτύπησε ρεύμα. Βογκάει μέσα στο μαξιλάρι, ένας ήχος μισός ντροπή, μισός λαχτάρα.
Τον γυρνάω ανάποδα. Η πετσέτα πέφτει και μένει εκτεθειμένος. Ο πούτσος του είναι πια ολόισιος, παλλεται στον αέρα, στάζει συνέχεια. Τα μάτια του κλειστά, τα χείλη του δαγκωμένα. Κοκκινίζει μέχρι τα αυτιά.
Ξεκινάω πάλι από πάνω, πιο αργά από ποτέ. Αυχένας, χέρια, παλάμες – ρουφάω κρυφά κάθε δάχτυλο σαν να είναι μικρός πούτσος. Όταν φτάνω στο στήθος, παίζω με το piercing της θηλής του. Το γυρίζω απαλά, το τραβάω ελαφρά. Ανοίγει τα μάτια του, με κοιτάζει με ικεσία. «Ναι...» ψιθυρίζει μόνο.
Κατεβαίνω στην κοιλιά του, επίπεδη, με ελαφρύ τρίχωμα κάτω από τον αφαλό που οδηγεί στον πούτσο του. Τα χέρια μου γλιστρούν ξυστά στη βάση του, δεν τον αγγίζω ακόμα. Στάζει ποτάμια τώρα, το προ-σπέρμα κυλάει μέχρι τα αρχίδια του.
Ανοίγω τα πόδια του διάπλατα. Είναι ευλύγιστος, τα γόνατά του φτάνουν σχεδόν στα αυτιά του. Βουτάω ανάμεσα στους προσαγωγούς, πιέζω βαθιά, τα δάχτυλά μου ξαναβρίσκουν την τρύπα του και την πιέζουν κυκλικά. Βογκάει πιο δυνατά, το σώμα του τεντώνεται σαν τόξο.
Κάνω τη διάταση που λατρεύω: σηκώνω και τα δύο πόδια του ψηλά, τα ακουμπάω στους ώμους του. Το σώμα του διπλώνει, η τρύπα του ανοίγει εντελώς μπροστά μου, ο πούτσος του χτυπάει στο στήθος του ρυθμικά. «Θεέ μου, σε παρακαλώ...» λέει με φωνή που σπάει.
«Άγγιξέ με...» ψιθυρίζει μετά από λίγο, σχεδόν κλαίγοντας από καύλα.
Παίρνω λάδι, αλείφω και τα δύο χέρια. Πιάνω τον πούτσο του με το ένα – γλιστράει μέσα στην παλάμη μου από το προ-σπέρμα. Αρχίζω αργά, πολύ αργά, ανεβοκατεβαίνω σε όλο το μήκος. Με το άλλο χέρι παίζω με τα αρχίδια του, μικρά και σφιγμένα. Τα μάτια του καρφωμένα στα δικά μου, γεμάτα δάκρυα καύλας.
«Θέλω το στόμα σου...» λέει ξαφνικά, πιο θαρρετά τώρα. «Σε παρακαλώ, πάρε με...»
Σκύβω αργά. Ξεκινάω από την κορυφή, γλείφω το προ-σπέρμα, αλμυρό και γλυκό. Τον παίρνω σιγά-σιγά μέσα, νιώθω την καμπύλη του να χτυπάει τον ουρανίσκο μου. Ρουφάω απαλά στην αρχή, μετά πιο βαθιά. Το χέρι μου συνεχίζει τη βάση. Πιάνει τα μαλλιά μου ελαφρά, όχι βίαια, σαν να φοβάται μήπως με πονέσει.
Δεν κρατάει πολύ. «Έρχομαι, έρχομαι...» λέει λαχανιασμένα. Νιώθω τον πούτσο του να φουσκώνει, να σπαρταράει. Χύνει βαθιά στο στόμα μου, ζεστά, αρκετά, με σπασμούς που τον κάνουν να τρέμει ολόκληρος. Καταπίνω αργά, συνεχίζω να ρουφάω απαλά μέχρι να στραγγίξει εντελώς. Μένει ακίνητος, με τα μάτια κλειστά και ένα χαμόγελο στα χείλη.
Μετά από λίγο ανοίγει τα μάτια του και με κοιτάζει.
«Γάμα το... αυτό ήταν το καλύτερο πράγμα που έχω νιώσει ποτέ.»
Του χαμογελάω και του σκουπίζω απαλά το μέτωπο.
«Θα ξανάρθεις όταν θες. Χωρίς ντροπή.»
Κούνησε το κεφάλι του καταφατικά, ακόμα λαχανιασμένος.
Και ξέρω ότι θα ξανάρθει. Πολύ σύντομα.
