Είμαι ο Chris
Λατρεύω τη δουλειά μου στο στούντιο μασάζ. Εκεί κάθε μέρα στήνεται ένα ατελείωτο παζλ από σώματα, ενέργειες και κρυφές ανάγκες που περιμένουν να απελευθερωθούν.
Έρχονται από παντού και είναι όλοι διαφορετικοί:
ψηλοί και αδύνατοι με νεύρα που πετάγονται,
γεροδεμένοι εργάτες με σκληρά χέρια και ηλιοκαμένο δέρμα,
αθλητές με σφιχτούς κοιλιακούς και φαρδιούς ώμους,
λεπτοί φοιτητές που τρέμουν από ντροπή και καύλα,
άντρες με μαλακά, γεμάτα σώματα που λιώνουν κάτω από τα δάχτυλά μου,
επιχειρηματίες με ακριβά ρούχα και βλέμμα που ξέρει τι θέλει,
υπάλληλοι γραφείου που κοκκινίζουν όταν πέφτει το σεντόνι,
παντρεμένοι που κλέβουν μία ώρα από τη ζωή τους,
νέοι με τατουάζ και σκουλαρίκια,
κοντοί και συμπαγείς με δύναμη κρυμμένη στα πόδια,
Ξεκινάω πάντα μπρούμυτα. Πετσέτα μέχρι τη μέση, λάδι ζεστό στα χέρια μου. Λαιμός, ώμοι, πλάτη, μέση, γλουτοί, μηροί, γάμπες. Πιέζω βαθιά, λιώνω κάθε κόμπο. Τα δάχτυλά μου γλιστρούν ανάμεσα στους γλουτούς, ξυστά, νιώθω τη λεκάνη τους να σηκώνεται ελαφρά από μόνη της.
Μετά τους γυρνάω ανάποδα. Η πετσέτα πέφτει αργά και μένουν γυμνοί, σκληροί, έτοιμοι. πούτσοι σκληροί, άλλοι μακριοί και λεπτοί, άλλοι χοντροί και βαρείς, άλλοι μικρότεροι άλλοι πέτρινοι. Κάποιοι στάζουν ήδη, άλλοι πάλλονται στον αέρα περιμένοντας το άγγιγμά μου.
Ξεκινάω από τον αυχένα: αργές, βαθιές πιέσεις με τους αντίχειρες.
Κατεβαίνω στα χέρια: τρικέφαλοι, δικέφαλοι, αντιβράχια, παλάμες, δάχτυλα ένα-ένα.
Στήθος: κύκλοι γύρω από τις θηλές, πιέσεις ανάμεσα στα πλευρά.
Κοιλιά: αργές κινήσεις με τις παλάμες, κάτω από τον αφαλό, όλο και πιο χαμηλά.
Προσαγωγοί: ανοίγω τα πόδια τους, γλιστράω ανάμεσα με λάδι, πιέζω βαθιά μέχρι να βογκήξουν.
Πατούσες: κάθε δάχτυλο ξεχωριστά, καμάρες, φτέρνες, μέχρι να λιώνουν.
Διατάσεις: σηκώνω το ένα πόδι, το ανοίγω, το φέρνω στον ώμο τους, τεντώνω προσαγωγούς και γοφούς, νιώθω το σώμα τους να ανοίγει ολόκληρο.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή οι περισσότεροι είναι πέτρα. Ο πούτσος τους παλλεται, στάζει, ζητάει.
Κοιτάζω στα μάτια τους. Κάποιοι απλώς αναστενάζουν βαριά και λένε «συνέχισε».
Τότε παίρνω το λάδι ξανά, αλείφω καλά το χέρι μου και αρχίζω.
Αργά, σφίγγω τη βάση, ανεβοκατεβαίνω με ρυθμό που χτίζω σιγά-σιγά.
Παίζω με την κορυφή, γυρίζω τον καρπό, πιέζω απαλά τα αρχίδια, μέχρι να τρέμουν ολόκληροι.
Κάποιοι εκεί ψιθυρίζουν ή το λένε καθαρά:
«Βάλ’ τον στο στόμα σου…»
«Θέλω να χύσω στο στόμα σου…»
«Σκύψε, σε παρακαλώ…»
Μόνο τότε σκύβω. Τον παίρνω βαθιά, ζεστά, ενώ το χέρι συνεχίζει τη βάση. Ρουφάω με ρυθμό, νιώθω τις φλέβες να σπαρταράνε, το σπέρμα να έρχεται καυτό και πηχτό. Κρατάω μέχρι την τελευταία σταγόνα, καταπίνω αργά, γλείφω απαλά την κορυφή.
Οι υπόλοιποι τελειώνουν με το χέρι. Χύνουν πάνω στην κοιλιά τους, στο στήθος, μερικοί ψηλά μέχρι το λαιμό, με σπασμούς και βαριά βογκητά. Συνεχίζω απαλά μέχρι να στραγγίξουν και την τελευταία πέρλα.
Κάθε σώμα, κάθε τάξη, κάθε ηλικία αφήνει το δικό του αποτύπωμα.
Κι εγώ παίρνω τα πάντα, ακριβώς όπως το ζητάνε.
Κάθε σώμα είναι διαφορετικό. Άλλος μυρίζει αντρικά, άλλος ακριβό άρωμα, άλλος ιδρώτα και γυμναστήριο. Άλλος τελειώνει σε δύο λεπτά, άλλος με κρατάει μία ώρα και με παρακαλάει να μην σταματήσω. Κι εγώ τους δίνω ακριβώς αυτό που χρειάζονται. Γιατί αυτό είναι το παζλ μου: να βρίσκω πού να πιέσω, πού να γλείψω, πού να αγγίξω μέχρι να χαλαρώσουν.
Στο τέλος της νύχτας όταν κλείσουν τα φώτα νιώθω γεμάτος. Το στόμα μου έχει τη γεύση τους, το σώμα μου μυρίζει λάδι και ιδρώτα. Και ξέρω ότι αύριο θα έρθει το επόμενο κομμάτι.
Και δεν μπορώ να περιμένω.
