Είμαι ο Chris.
Χτες ήρθε ένας που δεν θα τον ξεχάσω εύκολα. Τον λένε Γιώργο, γύρω στα 38, εργάτης σε εργοτάξιο. Ψηλός, γεροδεμένος, με χέρια σαν τανάλιες και δέρμα ηλιοκαμένο που μύριζε ιδρώτα και αντρική δουλειά. Είχε κλείσει ραντεβού τελευταία στιγμή, «για χαλάρωση», μου είπε στο τηλέφωνο με φωνή βαριά, σαν να κρατούσε κάτι μέσα του.
Μπαίνει μέσα, βγάζει το φθαρμένο τζιν και το μπλουζάκι του, μένει με το μποξεράκι. Το σώμα του είναι σμιλευμένο από βαριά δουλειά: πλατιά πλάτη, σφιχτοί γλουτοί, πόδια σαν κολώνες. Τον βάζω μπρούμυτα, πετσέτα μέχρι τη μέση. Ρίχνω ζεστό λάδι στις παλάμες μου και ξεκινάω.
Από την πρώτη πίεση στον λαιμό του νιώθω τους μυς του σκληρούς σαν πέτρα. Βογκάει βαριά, «ναι, εκεί...». Κατεβαίνω στην πλάτη, λιώνω κάθε κόμπο με τους αγκώνες μου. Όταν φτάνω στη μέση, τα χέρια μου γλιστρούν κάτω από την πετσέτα, πιάνω τους γλουτούς του – σφιχτούς, τριχωτούς, ζεστούς. Τους ανοίγω ελαφρά, τα δάχτυλά μου περνάνε ξυστά από την τρύπα του. Η λεκάνη του σηκώνεται μόνη της, σαν να με καλεί. «Συνέχισε...» μουρμουρίζει μέσα στο μαξιλάρι.
Τον γυρνάω ανάποδα. Η πετσέτα πέφτει και μένει γυμνός. Ο πούτσος του είναι ήδη μισοσκληρός, χοντρός, βαρύς, με χοντρές φλέβες που ξεκινούν από τη βάση και φτάνουν μέχρι την κορυφή. Τα αρχίδια του κρέμονται βαριά, τριχωτά. Τα μάτια του καρφωμένα στα δικά μου, γεμάτα πείνα.
Ξεκινάω πάλι από πάνω. Αυχένας, ώμοι, χέρια. Όταν φτάνω στο στήθος, οι θηλές του είναι ήδη σκληρές. Τις γυρίζω με τους αντίχειρες, τις τσιμπάω ελαφρά. Βογκάει πιο δυνατά, το στήθος του φουσκώνει. Κατεβαίνω στην κοιλιά, οι κοιλιακοί του σφίγγονται κάτω από τις παλάμες μου. Τα χέρια μου γλιστρούν όλο και πιο χαμηλά, αγγίζουν τη βάση του πούτσου ξυστά. Είναι πια πέτρα, παλλεται, η κορυφή γυαλίζει από το προ-σπέρμα που στάζει αργά.
Ανοίγω τα πόδια του διάπλατα. Οι προσαγωγοί του είναι σκληροί από τη δουλειά. Βουτάω ανάμεσα με λάδι, πιέζω βαθιά, νιώθω τον παλμό του. Τα δάχτυλά μου φτάνουν ξανά στην τρύπα του, την πιέζω ελαφρά, κυκλικά. «Γάμα το...» ψιθυρίζει και σηκώνει τη λεκάνη του ψηλά.
Κάνω διατάσεις. Σηκώνω το ένα πόδι του, το φέρνω στον ώμο του. Το σώμα του ανοίγει ολόκληρο, η τρύπα του χάσκει ελαφρά, ροζ και ζεστή. Ο πούτσος του χτυπάει στην κοιλιά του από μόνος του.
Δεν αντέχει άλλο. «Άγγιξέ τον...» λέει με φωνή που τρέμει.
Παίρνω λάδι, αλείφω το χέρι μου. Πιάνω τη βάση του σφιχτά – είναι τόσο χοντρός που μετά βίας χωράει στην παλάμη μου. Αρχίζω αργά, ανεβοκατεβαίνω, γυρίζω τον καρπό στην κορυφή. Τα αρχίδια του σφίγγονται, τα πιάνω με το άλλο χέρι, τα ζυμώνω απαλά. Βογκάει συνέχεια, τα μάτια του κλειστά, το στόμα του μισάνοιχτο.
«Στο στόμα...» λέει ξαφνικά, ανοίγει τα μάτια και με κοιτάζει ευθέως. «Θέλω να χύσω στο στόμα σου...»
Σκύβω χωρίς να πω λέξη. Τον παίρνω βαθιά αμέσως, μέχρι τον λαιμό. Είναι τόσο χοντρός που με γεμίζει ολόκληρο. Ρουφάω με δύναμη, η γλώσσα μου γυρίζει γύρω από την κορυφή, νιώθω κάθε φλέβα να σπαρταράει. Το χέρι μου συνεχίζει τη βάση, γρήγορα τώρα. Πιάνει το κεφάλι μου με τα τραχιά του χέρια, αρχίζει να με γαμάει στο στόμα αργά αλλά βαθιά.
Δεν αργεί. Νιώθω τα αρχίδια του να σφίγγονται, τον πούτσο του να φουσκώνει ακόμα περισσότερο. «Έρχομαι...» γρυλίζει. Και τότε εκρήγνυται. Καυτό, πηχτό σπέρμα γεμίζει το στόμα μου, το ένα μετά το άλλο, δυνατά σπασίματα. Καταπίνω λαίμαργα, δεν αφήνω σταγόνα να πάει χαμένη. Συνεχίζω να ρουφάω απαλά ενώ τελειώνει, μέχρι να τρέμει ολόκληρος και να με σπρώξει ελαφρά πίσω από υπερευαισθησία.
Μένει ξαπλωμένος, λαχανιασμένος, με το στήθος να ανεβοκατεβαίνει. Εγώ γλείφω αργά την κορυφή, μαζεύω και την τελευταία πέρλα.
«Γάμα το...» λέει μετά από λίγο, ακόμα λαχανιασμένος. «Δεν το έχω ξανανιώσει έτσι.»
Του χαμογελάω. «Καλώς ήρθες όποτε θες.»
Και ξέρω ότι θα ξανάρθει. Σύντομα.
☎ 95 168 666
(WhatsApp – Μήνυμα – Κλήση)
──────────────────
Πρωτόκολλο Απόλυτης Εχεμύθειας & Διακριτικότητας
Η ιδιωτικότητά σας είναι αδιαπραγμάτευτη. Γι’ αυτό λειτουργώ με τους εξής αυστηρούς κανόνες:
1. Ποτέ δεν ζητώ όνομα ή προσωπικά στοιχεία.
Η επικοινωνία περιορίζεται μόνο σε ό,τι χρειάζεται για το ραντεβού.
2. Αν δεν απαντήσω αμέσως, δεν θα σας ξανακαλέσω ποτέ – εσείς αποφασίζετε αν και πότε θα ξαναδοκιμάσετε.
3. Όλα τα μηνύματα και οι αριθμοί διαγράφονται οριστικά την ίδια μέρα.
Δεν υπάρχει ιστορικό, δεν υπάρχει αρχείο.
4. Ό,τι συμβαίνει στη συνεδρία μένει για πάντα εκεί.
Μετά το τέλος, θεωρούμε ότι δεν συναντηθήκαμε ποτέ.
5. Αν συναντηθούμε τυχαία στον δρόμο, είμαστε δύο εντελώς άγνωστοι.
Καμία ματιά, κανένας χαιρετισμός, καμία αναγνώριση.
6. Η κράτηση σημαίνει ότι αποδέχεστε αυτομάτως αυτό το πρωτόκολλο – και σας ζητώ να το σεβαστείτε με τον ίδιο τρόπο.
──────────────────
Σας ευχαριστώ που εμπιστεύεστε την εχεμύθεια και την ποιότητα μου.
Εδώ είστε απόλυτα προστατευμένος.
Chris
