Πίπα στη Λεμεσό: Ο Chris Ανάβει Φωτιά
Στη Λεμεσό, μια νύχτα ζεστή,
φτιαγμένος ήμουν, ψυχή μου λιωμένη,
το τζιν τόνικ είχε κάψει την ψυχή,
μα γκόμενα καμιά, ούτε για πλάκα κοντά μου βρεμένη.
Στο kanesex μπήκα, με μάτι θολό,
σκρόλαρα αγγελίες, ψάχνοντας φως,
«Πίπα φθηνά», μα όλα βαρετά,
ώσπου ο Chris έγραψε: «Θα σε πάω ψηλά, ουρανό!»
«Πίπα που ξεχνάς ποιος είσαι», λέει,
άντρας, 37, μα εγώ δε διστάζω,
το πουλί μου σαν στύλος, έτοιμο πια,
λέω «μια φορά, δε χάλασε ο κόσμος, πάμε γερά!»
Μου στέλνει διεύθυνση, ήσυχη γωνιά,
φτάνω, διαμέρισμα, σαν όνειρο μπρος,
κεριά, φυτά, ξύλο, σαν σπα πολυτελές,
ο Chris με μούσι, βλέμμα που καίει σαν φως.
Με πάει σε δωμάτιο, φως χαμηλό,
αιθέρια έλαια, κρεβάτι μαλακό,
«Ξάπλωσε», λέει, με φωνή που με δένει,
το τζιν κατεβαίνει, το κορμί μου φλέγεται, μένει.
Ξεκινά με γλώσσα, αργή σαν χορός,
στο κεφάλι γλείφει, σαν παγωτό, γλυκός,
κύκλους μικρούς, πίεση απαλή,
το κορμί μου καίγεται, ο νους μου χαμένος, σιωπή.
Κατεβαίνει χαμηλά, αρχίδια γλυκά,
τα ρουφάει σαν λιχουδιά, με τέχνη πολλή,
η γλώσσα του φτάνει, πιο κάτω, βαθιά,
στην κωλοτρυπίδα, με στέλνει στην άλλη πλευρά.
Πίπα βαθιά, στο λαρύγγι του μπαίνει,
το μούσι γαργαλάει, ο ρυθμός δε σταματά,
«Πού το θες;» ρωτάει, με μάτια που καίνε,
«Μέσα, τελείωσέ με!» φωνάζω, η φωτιά με πνίγει πια.
Χύνω σαν τσουνάμι, το κρεβάτι τρεμάμενο,
ρουφάει κάθε σταγόνα, συνεχίζει απαλό,
«Άξιζε, έτσι;» λέει, με χαμόγελο ξένο,
κι εγώ, λαχανιασμένος, κουνάω το κεφάλι, χαμένος στο φως.
Έφυγα από ‘κει, μυαλό στα καρφιά,
μα το κορμί μου σαν να ‘χε γαμήσει τη Λεμεσό όλη,
straight είμαι ακόμα, μα ο Chris, φίλε, πια,
με πήγε στον πλανήτη της ηδονής, με μια μόνο βόλτα τρελή.
Λες, φίλε, να πάμε στη Λεμεσό ξανά,
να βρούμε τον Chris, με το μούσι το γλυκό;
Μια νύχτα σαν κι αυτή, που η ψυχή λιώνει πια,
θα τολμούσες εσύ να πας, ή θα ‘μενες μόνο στο όνειρο αυτό;
