Είμαι ο Δημήτρης και είχα φτάσει πάλι σε εκείνο το σημείο – το στρες να με πνίγει, η ρουτίνα να με γαμάει τον εγκέφαλο, η καθημερινότητα ένας ατελείωτος βρόμος χωρίς διέξοδο. Ήθελα μόνο εκτόνωση, τίποτα άλλο, μόνο να χύσω και να ξελαφρώσω. Χωρίς μασάζ, χωρίς περιττά, straight όπως πάντα, αλλά η ανάμνηση από την προηγούμενη φορά με τον Chris με είχε καύλωσει τόσο που ξαναμπήκα στο Kanesex και του έστειλα αμέσως: «Πάλι εδώ, θέλω μόνο πίπα, αργή και βασανιστική όπως την ξέρεις». Απαντάει σε δευτερόλεπτα: «Έλα απόψε, θα σου ρουφήξω μέχρι να λιώνει κάθε κύτταρο σου».
Φτάνω βράδυ, η πόρτα ανοίγει και εκείνος με το ίδιο πονηρό, ήρεμο χαμόγελο που σε κάνει να στάζεις πριν καν μπεις μέσα. «Καλωσόρισες πίσω, καυλωμένε μου», μου λέει με τη βαθιά φωνή του και με τραβάει κατευθείαν στο δωμάτιο – κόκκινο φως, βαριά μυρωδιά αντρικού αρώματος, το κρεβάτι έτοιμο να με καταπιεί.
Με ξαπλώνει ανάσκελα, μου κατεβάζει αργά το παντελόνι, το πουτσάρι μου ήδη σκληρό σαν πέτρα, η κεφαλή κατακόκκινη, πρησμένη, να στάζει προχύσια από την προσμονή. Γονατίζει δίπλα μου, η ανάσα του καυτή πάνω στο δέρμα. «Θα σου ρουφήξω αργά-αργά, χιλιοστό το χιλιοστό, μέχρι να παρακαλάς», ψιθυρίζει και ξεκινάει.
Πρώτα η γλώσσα του αγγίζει μόνο την βάση του πούτσου, ακριβώς εκεί που ενώνεται με τα αρχίδια – μια αργή, υγρή, πλατιά γλωσσιά από κάτω προς τα πάνω, σαν να σέρνεται πάνω σε όλο το μήκος με βασανιστική ταχύτητα. Σταματάει ακριβώς κάτω από την κεφαλή, γυρίζει τη γλώσσα του κύκλους γύρω από το χαλινό, πιέζει απαλά με την άκρη της, ρουφάει ελαφρά την ευαίσθητη那一 πλευρά που με κάνει να τινάζομαι. Επαναλαμβάνει την ίδια γλωσσιά ξανά και ξανά, από τη βάση μέχρι почти την κεφαλή, κάθε φορά λίγο πιο υγρή, λίγο πιο βαριά, μέχρι το πουτσάρι μου να γυαλίζει ολόκληρο από το σάλιο του.
Κατεβαίνει στα αρχίδια. Τα παίρνει ένα-ένα στο στόμα του ολόκληρα, τα ρουφάει βαθιά αλλά αργά, τα κρατάει εκεί μέσα ζεστά και υγρά, η γλώσσα του να γυρίζει ασταμάτητα ολόγυρα, να πιέζει το δέρμα, να τα πιπιλάει σαν να θέλει να ρουφήξει το σπέρμα από τη ρίζα. Μετά τα γλείφει από κάτω, εκεί που είναι πιο μαλακά, μακριές, αργές γλωσσιές που ανεβαίνουν μέχρι το περίνεο, πιέζει ελαφρά με τη γλώσσα του εκεί, με κάνει να ανοίγω τα πόδια μου χωρίς να το καταλάβω. Επιστρέφει στα αρχίδια, τα ζουλάει με τα χείλη του, τα τραβάει απαλά προς τα κάτω ενώ ρουφάει, τα αφήνει να γλιστρήσουν υγρά από το στόμα του και ξαναρχίζει.
Τώρα εστιάζει στην κατακόκκινη κεφαλή – το πιο βασανιστικό κομμάτι. Τη γλείφει μόνο γύρω-γύρω, αργούς, τέλειους κύκλους με την πλατιά πλευρά της γλώσσας του, από τη βάση του μανιταριού μέχρι την κορυφή. Σταματάει στην τρυπούλα, πιέζει την άκρη της γλώσσας του μέσα, ρουφάει τα προχύσια που τρέχουν ποτάμι, τα πίνει σιγά-σιγά, σαν να είναι το πιο γλυκό νέκταρ. Μετά βάζει μόνο την κεφαλή στο στόμα του, τα χείλη του σφιχτά τυλιγμένα γύρω από το χείλος του μανιταριού, ρουφάει αργά, δημιουργώντας κενό που με τρελαίνει, η γλώσσα του να χτυπάει ασταμάτητα κάτω από την κεφαλή, να γυρίζει, να πιέζει, να πιπιλάει με μικρές, βασανιστικές κινήσεις.
Το παίρνει βαθύτερα, αλλά πάλι αργά – κάθε εκατοστό που μπαίνει στο στόμα του διαρκεί αιώνες. Νιώθω τα χείλη του να γλιστρούν πάνω σε κάθε φλέβα, τη γλώσσα του να ακολουθεί από κάτω, να πιέζει τις φλέβες μία-μία. Όταν φτάνει μέχρι τη μέση, σταματάει, ρουφάει εκεί σταθερά, ο λαιμός του να δονείται ελαφρά, μετά τραβιέται αργά πίσω μέχρι μόνο η κεφαλή να είναι μέσα και ξαναρχίζει. Ο ήχος είναι υγρός, βαθύς, γλούπ… γλούπ… μακρύς και αργός, γεμίζει το δωμάτιο και με λιώνει.
Επιστρέφει συνέχεια στα αρχίδια ενώ ρουφάει – το ένα χέρι του (δεν το ’χα προσέξει πριν) τα χαϊδεύει απαλά, τα ζουλάει, τα τραβάει ελαφρά προς τα κάτω ενώ το στόμα του ρουφάει βαθιά το πουτσάρι. Η γλώσσα του δεν σταματάει ποτέ να παίζει: όταν είναι βαθιά μέσα, γυρίζει κύκλους γύρω από το μήκος, όταν βγαίνει, εστιάζει πάλι στην κεφαλή, ρουφάει τη μύτη σαν να θέλει να την καταπιεί ολόκληρη.
Η καύλα χτίζεται αργά, βασανιστικά, σαν να με βασανίζει επίτηδες για να μην χύσω γρήγορα. Τα αρχίδια μου σφίγγονται, το πουτσάρι μου παλλόμενο, τα προχύσια να τρέχουν ασταμάτητα μέσα στο στόμα του. «Γαμώτο… θα χύσω», γρυλίζω. Δεν βιάζεται – παίρνει βαθιά μια τελευταία φορά, ρουφάει σταθερά, η γλώσσα του να χτυπάει την κεφαλή από μέσα, ο λαιμός του να σφίγγει ρυθμικά.
Εκρήγνυμαι μέσα του, κύματα πηχτού, καυτού σπέρματος, βαθιά στο λαιμό του, ενώ εκείνος καταπίνει αργά κάθε παλμό, ρουφάει μέχρι και την τελευταία σταγόνα, συνεχίζει να γλείφει την κεφαλή τρυφερά ενώ χύνω, παρατείνοντας την ηδονή μέχρι να μην αντέχω άλλο.
Μένω ξαπλωμένος, ξερός, το κορμί μου να τρέμει ακόμα. Το πουτσάρι μου στο στόμα του που το φιλάει απαλά, το γλείφει με λατρεία για να το καθαρίσει τελείως. «Ήταν όπως το ήθελες;», με ρωτάει γλείφοντας τα χείλη του. «Καλύτερα…», ψιθυρίζω.
Βγαίνω έξω ελαφρύτερος από ποτέ, ξεχεσμένος, με το μυστικό αυτό να βουίζει μέσα μου σαν γλυκιά αμαρτία. Η πιο αργή, η πιο λεπτομερής πίπα που ’χω νιώσει ποτέ – και ξέρω ότι θα ξαναγυρίσω.
Άκου ρε Φίλε, η υπηρεσία είναι χρεωστή, δεν έχει δωρεάν μαλακίες εδώ. Αν γουστάρεις τζάμπα Πίππα, μην κάτσεις να γράψεις καν, θα φας άκυρο και block στο κεφάλι, κατάλαβες; Μην έρχεσαι να ζητιανεύεις. Ευχαριστώ
