Όχι, δεν χρειάζεται να ξέρεις.
Δεν χρειάζεται να έχεις "ρόλο", ούτε να είσαι "εκπαιδευμένη".
Το μόνο που χρειάζεται… είναι να έχει υπάρξει έστω και μια στιγμή όπου φαντάστηκες τον εαυτό σου να παραδίδεται — αλλά με νόημα.
Έχω δει αυτό το βλέμμα:
το διστακτικό, που φεύγει λίγο από το βλέμμα μου,
το χαμόγελο που κρατά πίσω μια σκέψη,
το σώμα που κάθεται ήσυχα αλλά ρωτάει “αν…”.
Αν έχεις φαντασιωθεί να αφεθείς,
αν έχεις νιώσει την επιθυμία να σε καθοδηγήσουν με ουσία, με ρυθμό, με συνέπεια,
αν θες να βιώσεις κάτι που δεν είναι θέατρο — αλλά τελετουργία,
τότε ίσως αυτό που ψάχνεις δεν είναι κάποιον να σε “κυριαρχήσει”,
αλλά κάποιον να σε ξεδιπλώσει.
Δεν ζητάω να ξέρεις πώς. Μόνο να έχεις το θάρρος να πεις “θέλω να το ζήσω.”
